De eerste 24 uur in mijn nieuwe 'thuis'

Overweldigend. Dat is hoe ik mijn eerste 24 uur in Kathmandu zou omschrijven. O-ver-al gebeurt wel iets, het leven speelt zich af op straat. Het begon al toen ik de eerste stap buiten het vliegveld zette. Er werd me meteen door 3 verschillende mannen gevraagd of ik een taxi nodig had. Nee, ik zou worden opgehaald door iemand van Idex, het Nepalese deel van mijn organisatie.
Het was ongeveer een half uurtje rijden, maar de afstand was klein. Wij zouden er in Nederland maximaal 10 minuten over gedaan hebben. Het is één grote chaos op de weg. Strepen zijn er niet en regels volgens mij ook niet (ten minste.. Niemand houdt zich eraan). Koeien en honden liggen er te slapen, mensen steken zonder te kijken over en iedereen gaat elkaar links en rechts, al toeterend!, voorbij. Ondanks de chaos heb ik me nog geen moment onveilig gevoeld. Het gaat allemaal zo langzaam dat zelfs als er iets zou gebeuren, je er geen schram aan over zou houden.

Eenmaal in het huis aangekomen werd ik verwelkomd door Emily, uit Duitsland, en Georgia uit Nieuw Zeeland. Ik kreeg meteen een rondleiding en werd meegevraagd naar het weeshuis. 'Slapen kan altijd nog, tuurlijk ga ik mee!'.

We moesten ongeveer 5 minuten lopen van het huis naar de grote weg, waar we in de bus zijn gestapt. De bus.. Alleen dat al was avontuur genoeg voor een heel blog :-)
Een deur zit er niet in, daar hangt een 'conducteur' uit om te kijken wie er in de bus wil. Bushalte's zijn er niet, dus je stapt gewoon in en uit waar je wilt. Onze busreis was een half uur. In Nederland betaal je dan voor een kaartje ongeveer €5,00. Hier is dat 15 rupees, dat is €0,12.

Onderweg van de bus naar het weeshuis werden we begroet door allerlei kindjes die met een grote glimlach naar ons zwaaiden. 'How are you!' Het was meer een begroeting dan een vraag.

In het weeshuis zitten zo'n 30 kinderen, jongens en meisjes door elkaar. Qua leeftijden verschilt het ook erg, ik schat de jongste 4 en de oudste 19. De meeste kinderen hebben een handicap. Een verbrand gezicht, maar 2 vingers per hand of juist teveel vingers. Sommige hebben geen armen of benen. Het meisje van 19 heeft geen van beide. Toch redt ze zich prima en 'waggelt' rond met de grootste lach op haar gezicht.
Emily had 'face-paint' krijtjes meegenomen. Het duurde niet lang voor iedereen elkaar geschminkt had. Mijn armen stonden vol met hartjes, bloemetjes en poppetjes. 1 meisje wilde per sé mijn naam op mijn arm schrijven, dus ook overal stonden letters om te overleggen welke ze moest gebruiken. Zij spreken het alfabet anders uit, dus er kwam eerst een hele andere naam op mijn arm.
Daarna hebben we gevoetbald. 4 Jongens uit het weeshuis (waarvan 1 zonder armen) tegen 6 vrijwilligers. 3 Keer raden wie er dik verloren hebben.. Juist, wij.

Ik was onder de indruk hoe deze kinderen zich niet lieten tegenhouden door hun handicap. 'Geen armen? Dan schrijf ik toch met mijn voeten!' Ik heb maar niet gevraagd hoe hij naar de wc gaat..

'S avonds hebben we met z'n allen tosti's gegeten in een 'modern' restaurant, als laatste avondmaal van Georgie, die 's avonds terug vloog naar nieuw Zeeland.

Om te zeggen dat ik slaap in te halen had, was een understatement. Na 3 uur slaap en aankomen in zo'n totaal ander land, was ik helemaal kapot. Het liefst wilde ik thuis in Nederland in mijn eigen bed kruipen. Help!

Gelukkig voelde ik me de volgende morgen stukken beter en had ik zin in de dag die me tegemoet zou komen. Om 07:30 ging mijn wekker en hebben we met z'n allen (we zijn met 8) ontbeten. Ons ontbijt bestond uit toast met jam en een gebakken eitje. Daarbij kregen we Masala Chai.
Na het ontbijt kregen we met z'n 3en, 'de nieuwelingen', een kookworkshop. Daar leerden we onze eigen Masala Chai en Momo's (dumplings) maken. Laten we zeggen dat we kei-hard uitgelachen werden om hoe de Momo's eruit zagen.

Omdat het Democracy Day is, is de andere helft van onze 'introductie' verplaatst naar morgen. Hierdoor waren we de hele dag vrij en zijn we met de anderen op pad geweest. Eerst naar een tempel, waar we hebben rondgelopen en foto's hebben gemaakt van het uitzicht. Ook konden we naar binnen. De tempel was gevuld met 70? jonge monniken die een verhaal kregen voorgedragen door een oudere man die op een hoge stoel op het podium voorin de tempel zat. Wat hij gezegd heeft weet ik niet, het was in het Nepali. Wel weet ik dat een deel van de monniken ons 'westerlingen' een stuk interessanter vonden dan de man voorin te tempel. Na Masala Chai gedronken te hebben, zijn we op zoek gegaan naar een taxi.
Met 7 mensen plus chauffeur in een taxi was ook een hele nieuwe ervaring. Helemaal omdat het een taxi was voor 3 mensen plus chauffeur. Wij noemen het team building, letterlijk én figuurlijk..

De taxi heeft ons naar de bouddhanath tempel gebracht (de hele grote witte met alle Tibetaanse vlaggetjes en gouden toppen. Ik post er later een foto van) waar we hebben rondgelopen en wat hebben geshopt. We besloten de 20 minuten naar huis lopend te doen. Je merkt dat mensen niet gewend zijn aan 'witte' mensen, we worden continu schaamteloos aangestaard en iedereen moet en zál ons begroeten. Ze zijn allemaal onwijs vriendelijk en proberen in hun beste Engels je zo goed mogelijk te helpen en zoveel mogelijk over je te weten te komen.

Het is heel gek om te bedenken dat dit voor mij een 'vakantie' en 'ervaring opdoen' is, terwijl het voor de mensen hier heel normaal is.
De straten zijn smerig, alles zit onder het stof en zand. Ik heb nog nooit zoveel geniest als in de afgelopen twee dagen.
Na een wandeling door Kathmandu, is het eerste wat je wil doen een douche nemen. Alles voelt vies. Zwart is na 10 minuten wit en wit is na 10 minuten zwart.

Ik heb nu al zó veel te vertellen, terwijl ik hier nog 2,5e maand te gaan heb!