Last project days

Afscheid nemen

Mijn laatste dagen project kwamen een stuk sneller dan ik had verwacht, voor ik het wist bereidde ik mijn laatste les voor.
Wat een gek gevoel, de afgelopen 9 weken heb ik elke ochtend lesgegeven en heb ik toch best een hechte band opgebouwd met mijn ‘leerlingen’.

Doordat het zo snel kwam, had ik er niet aan gedacht de vrouwen te vertellen dat het mijn laatste dag zou zijn. Toen ik dit op de dag zelf deed, waren ze zelfs een beetje verontwaardigd en begonnen meteen allerlei dingen in het Nepalees te regelen.
Zelf had ik wat bakken ijs gehaald, samen met een roos voor iedereen.
Aan het eind van de les kwam één van de jongens met een tas vol sjaals terug, waarna die ‘stiekem’ verdeeld werden tussen iedereen.
Één voor één hingen ze een sjaal om mijn nek, waarna ik een knuffel kreeg. Van Bishnu kreeg ik een zak vol met Nepalese snacks, het leek op gefrituurd deeg maar wat het precies was weet ik nog steeds niet.
Na de sjaals was het tijd voor foto’s. Iedereen wilde samen op de foto, maar het grappigste was toen Tula kwam. Zij was één van de slimste vrouwen, maar ook de kleinste. Het verschil tussen ons was zó groot, dat ze een stoel pakte waar ik op moest gaan zitten terwijl zij erbij kwam staan. Zelfs toen was ze nauwelijks langer dan ik. ‘Teacher big, Tula small. Now Tula small and teacher small’.

Van Bishnu kreeg ik nog een dikke knuffel voordat ze weg ging, met de woorden ‘I miss you’ (het woord ‘will’ ging er maar niet in…) waarna ze zich naar de andere vrouwen draaide ‘my beautiful daughter in law’.

In mijn vierde week vertelde Tula dat haar dochter volgend jaar gaat trouwen, waar we een uitnodiging voor kregen.
Hierna vroeg ze Emily en mij of wij een vriend hadden. Toen ons antwoord ‘nee’ was, vertelde Tula dat haar broer nog vrijgezel was en Emily wel met hem kon trouwen. ‘Double wedding!’. Bishnu zag kansen en begon meteen een foto te zoeken van haar single zoon. ‘Triple wedding!’.
Nu elke keer als er nieuwe vrijwilligers kwamen en ze zich voorstelde (naam, waar ze woonde, hoe oud ze was en of ze kinderen had), werd ik genoemd als schoondochter.

Bazari, de vrouw waar ik het meest een band mee had, is mijn hele laatste week niet op school geweest. Haar man was overleden. Zichzelf opgehangen, vertelden de andere vrouwen mij later.

Die week daarvoor hadden we nog met zijn allen galgje gespeeld, wat we ze moesten uitleggen en laten zien hoe je een galg tekende. Toen heel onschuldig, maar later voelde ik me er toch wel lullig over.
Bazari had me verteld dat ze trouwde toen ze 12 was, haar man was toen 18. Uitgehuwelijkt. Iets waar wij ons niks bij voor kunnen stellen, maar toch was ze gelukkig en hield ze van hem. Haar eerste kind kreeg ze op haar 14e. Dat vond ik nog het gekste, dat een 20 jarige, een 14 jarig meisje zwanger had gemaakt.

Nadine had aan één van de vrouwen in haar project gevraagd; ‘do you like him?’. ‘No, I love him’.

Nu gebeurt het uithuwelijken in de grote steden niet meer, mensen beginnen zelf ook in te zien dat dat niet is hoe een huwelijk hoort te zijn.
In kleine dorpen in de bergen komt het wel nog steeds voor, maar ook dat schijnt steeds minder te worden.

~

Laatste dag lesgeven betekende ook laatste dag weeshuis. Om er een beetje een feestje van te maken, had ik facepaint meegenomen. Dit was de vorige keer ook zo leuk, dus dat kon niet missen.

Aan het eind van de middag zaten mijn armen helemaal onder de schmink, van hartjes, sterretjes en mijn naam tot de lotus bloem van mijn tattoo. Ook had één van de kinderen geprobeerd mijn tattoo na te tekenen op haar eigen arm en liet me die trots zien.
Toen het tijd was om echt afscheid te nemen, kreeg ik van iedereen een dikke knuffel. Zelfs één van de verlegen jongetjes, die toch elke keer ‘Hi Lind-ie!’ riep als ie me zag, kreeg ik een ‘last day’ knuffel.

Hoe je mijn naam spelde en uitsprak bleef een ding. Als je mijn naam in het Engels spelt, zeg je de ‘E’ als ‘iee’. Dan was het toch niet logisch dat je het uitsprak als ‘Linduh’?! Conclusie van de kids; ik schrijf mijn naam verkeerd.